Η 1η Μάη 2021 βρίσκει τους εργαζόμενους όλου του κόσμου στη μέση μιας πανδημίας που άλλαξε τις κοινωνικές, οικονομικές και εργασιακές σχέσεις. Οι πρωτόγνωρες αυτές αλλαγές είχαν σαφή ταξικά χαρακτηριστικά με τους χαμηλόμισθους, τους εργαζόμενους με ελαστική εργασία και τους εργαζόμενους σε διάφορους κλάδους όπως ο τουρισμός και η εστίαση (κυρίως νέοι δηλαδή με ελαστική ή μαύρη εργασία) να πλήττονται περισσότερο.
Παράλληλα, όπως συνέβη και με τις προηγούμενες κρίσεις, η ένταση της εκμετάλλευσης και η γενική τάση της καπιταλιστικής κερδοφορίας ήταν αυξητική αποδεικνύοντας πως η διαχείριση της πανδημίας επικεντρώθηκε στο όχι μόνο να μην υπάρξει καμία ασυνέχεια στην σχέση κρατικής εξουσίας- εξουσιαζόμενων και αφεντικών και εκμεταλλευόμενων, αλλά και στην αλλαγή αυτών εφαρμόζοντας μεγαλύτερη επιτήρηση, καταστολή και ένταση της εργασίας.
Η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση και την εργοδοσία επικεντρώνεται στη σφαίρα των πολιτικών και οικονομικών επιπτώσεών της, και όχι στην διασφάλιση της υγείας μας. Η υγεία μας δεν τους ενδιέφερε ποτέ, καθώς την αντιμετωπίζουν, όπως και την εργασιακή μας δύναμη, ως εμπόρευμα και όχι ως κοινωνικό αγαθό. Τα μέτρα ελέγχου της κίνησης του πληθυσμού και οι απαγορεύσεις συναθροίσεων ( μέ έμφαση τη 17η Νοέμβρη και την 6η Δεκεμβρίου) την στιγμή που στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και στα ΜΜΜ η μετάδοση του ιού οργιάζει καταδεικνύει πως η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης έδωσε την ευκαιρία στο κράτος να δυσκολέψει και να αποδυναμώσει την ταξική οργάνωση και τον αγώνα για την διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση των αρίστων της διαφθοράς και του ξεπουλήματος κάθε κοινωνικού αγαθού και δημόσιων χώρων, επιτίθεται στα εναπομείναντα εργατικά κεκτημένα και δικαιώματα. Τις επόμενες μέρες κατατίθεται το νομοσχέδιο Βρούτση – Χατζηδάκη θέλοντας να βάλει ταφόπλακα σε κάθε διεκδίκηση και οργάνωση της τάξης μας. Η κατάργηση στην ουσία του 8ώρου και η κατάργηση της επαναπρόσληψης μέσω δικαστικής δικαίωσης ήταν, μεταξύ πολλών άλλων, χρόνια και επιτακτικά αιτήματα των αφεντικών προς όλες τις κυβερνήσεις και ήρθε η ώρα εν μέσω της πολύπλευρης κρίσης να θεσμοθετηθούν. Παράλληλα, αν η επίθεση στις συνδικαλιστικές δράσεις και η απαξίωση των σωματείων και των οργανώσεων των εργαζομένων μείνουν αναπάντητες, θα είναι μια τεράστια ήττα στον ταξικό πόλεμο. Η απουσία της δράσης, της διεκδίκησης και της αντίστασης απέναντι στις αντεργατικές επιθέσεις των τελευταίων ετών από πλευράς ΓΣΣΕ αποδεικνύουν πως ο μοναδικός ρόλος της είναι να υπονομεύει τους αγώνες της εργατικής τάξης και να διευκολύνει τις κυβερνήσεις να περνάν αντεργατικά νομοσχέδια. Δυστυχώς η δικαιολογημένη απαξίωση της ΓΣΣΕ από την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν οδήγησε σε μεγαλύτερη συμμετοχή σε ταξικούς αγώνες και οργάνωση σε πρωτοβάθμια και από τα κάτω σωματεία αλλά σε απογοήτευση και παραίτηση.
Οι συνεχόμενες και αναπόφευκτες κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος οδήγησαν οι διεκδικήσεις των εργαζομένων σήμερα να είναι σχεδόν ίδιες με αυτές των εργαζομένων του Σικάγο 135 χρόνια πριν. Αντίσταση στην μισθωτή σκλαβιά που θέλει δουλειά από το χάραμα μέχρι να πέσει ο ήλιος για να διασφαλίζουν κέρδη τα αφεντικά και ταυτόχρονα αγώνας ενάντια στις διώξεις και την καταστολή με το πρόσχημα της υγειονομικής κρίσης και διεκδίκηση του δημόσιου και κοινωνικού χώρου. Η Πρωτομαγιά του 1886 σηματοδότησε τον αγώνα για την υπεράσπιση του οκταώρου, των συνδικαλιστικών ελευθεριών και της ταξικής οργάνωσης και πρέπει να γίνει αφετηρία αγώνα για την εργατική τάξη του σήμερα.
-ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΙΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
-ΠΟΥ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ -ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΑΙΩΝΩΝ
-ΠΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
-ΠΟΥ ΚΑΘΙΕΡΩΝΕΙ ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ
-Ο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
Σφήνα 1/5/2021