ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ & ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ
ΧΩΡΟΥΣ
Από τις αρχές του χρόνου έχουμε δει μια σειρά επιθέσεων από κρατικές και
παρακρατικές συμμορίες σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις. Πιο συγκεκριμένα, στις 4/1 πραγματοποιείται θεαματική κατασταλτική επιχείρηση στην κατάληψη Τερμίτα(Βόλος) με πολλές διμοιρίες μπάτσων, αποκλεισμούς δρόμων, δημοσιογράφους, συλλήψεις και συντονισμό μέσω ελικοπτέρου. Στη συνέχεια αναλαμβάνουν οι μπουλντόζες να κατεδαφίσουν τα κατειλημμένα κτήρια για την ‘αναβάθμιση’ του πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Τη σκυτάλη παίρνουν τα παρακρατικά τσιράκια των αφεντικών, οι φασίστες, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το εθνικιστικό παραλήρημα εκείνων των ημερών και τα συλλαλητήρια για το ‘μακεδονικό’,
επιτίθενται στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο(Θεσ/νίκη), απ’ όπου και απωθούνται και στην κατάληψη Libertatia(Θεσ/νίκη), την οποία ‘κατορθώνουν’ να κάψουν ολοσχερώς με την κάλυψη των μπάτσων και το κτήριο άδειο από κόσμο. Ανάλογη επίθεση δέχεται στις 4/2 το ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός (Αθήνα), με τους φασίστες να αποκρούονται από την περιφρούρηση της κατάληψης.
Φαίνεται πως τα φασιστοειδή γλυκάθηκαν από αυτά τους τα ‘επιτεύγματα’ και
αποφάσισαν να συνεχίσουν το ‘κοινωνικό’ τους έργο. Έτσι, στις 13/2 κάνουν απόπειρα
εμπρησμού στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37(Αθήνα), ενώ στις 17/2 επιτίθενται σε
αντιφασίστες οπαδούς της αυτοοργανωμένης ομάδας της Προοδευτικής Έκρηξης
Τούμπας(Θεσ/νίκη), από τους οποίους κυνηγιούνται. Στις 25/2 τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής επιτίθεται με λοστούς και καπνογόνα στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Φαβέλα(Πειραιάς), τραυματίζοντας 5 αγωνιστές/τριες και προκαλώντας φθορές στον χώρο. Λίγες μέρες αργότερα ακολουθεί αποτυχημένη εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Παναιτωλίου 21(Αθήνα). Το μοτίβο της καταστολής συνεχίζεται με την εκκένωση τριών καταλήψεων στην Αθήνα(Ματρόζου 45,Ζαίμη 11,Gare), τα ξημερώματα της Δευτέρας 12/3 και τη σύλληψη 12 αγωνιστών/τριών. 2 μέρες μετά, η Gare ανακαταλαμβάνεται, ενώ η Παναιτωλίου 21 ξαναδέχεται εμπρηστική επίθεση.
Με βάση τα παραπάνω, γίνεται αντιληπτό ότι κράτος και παρακράτος πηγαίνουν χέρι-
χέρι ενάντια στον κοινό εχθρό. Αυτόν που αποκαλούν ‘εσωτερικό εχθρό’, δηλαδή τον κόσμο του αγώνα και των κινημάτων. Όλους/ες, όσους/ες παλεύουν ενάντια στην εκμετάλλευση και την υποταγή για έναν ελεύθερο κόσμο χωρίς διακρίσεις, φτώχεια, μιζέρια και εξαθλίωση. Γι’ αυτό βλέπουμε την αγαστή συνεργασία που υπάρχει μεταξύ τους, απ΄την κάλυψη των μπάτσων σε επιθέσεις φασιστών (όπως στον εμπρησμό της Libertatia που προαναφέραμε) και τη μεταφορά χρυσαυγιτών με κλούβες των ματ, μέχρι την πρόσληψή τους σε κρατικές υπηρεσίες.(Οι Μιχαλολιάκος, Δάκογλου και Πλεύρης ήταν έμμισθοι της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών την περίοδο 80-82).
Ακόμα, έτσι εξηγείται και η διαφορετική αντιμετώπιση από πλευράς κράτους, των
φασιστικών συμμοριών και του αγωνιζόμενου κόσμου, τόσο στον δρόμο όσο και στα
δικαστήρια. Για τους πρώτους θα λέγαμε ότι υπάρχει μια βελούδινη μεταχείριση σε όλα τα
επίπεδα, μιας και όπως λέει η παροιμία ‘κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει’, έτσι και τα σώματα ασφαλείας, όχι μόνο κατά συνείδηση(sic) αλλά και κατ’ εντολή των πολιτικών τους προϊσταμένων, προστατεύουν τους φασίστες σε οποιαδήποτε δημόσια εμφάνισή τους. Σε δικαστικό επίπεδο, τα πράγματα είναι εξίσου ξεκάθαρα, με ποινές-χάδια σε όσες από τις υποθέσεις φτάνουν στη ‘δικαιοσύνη’. Κραυγαλέα περίπτωση είναι η πρόσφατη υπόθεση της νεοναζιστικής οργάνωσης combat 18, που συνδέεται με τη χ.α. και παραπέμπεται ως εγκληματική και όχι τρομοκρατική οργάνωση, παρότι η δράση της είναι ο ορισμός του ‘τρομονόμου’. Στην άλλη πλευρά, οι αγωνιστές/τριες όχι μόνο νιώθουν στο πετσί τους τη βία της εξουσίας στους δρόμους(ξυλοδαρμοί, ρίψη χημικών, συλλήψεις, βασανισμοί, δολοφονίες), αλλά και στα δικαστήρια και στις φυλακές. Ογκώδεις δικογραφίες με ανύπαρκτα ή κατασκευασμένα στοιχεία, αυθαίρετη χρήση του dna, ποινικοποίηση φιλικών και συντροφικών σχέσεων, ειδικές συνθήκες κράτησης πολιτικών κρατουμένων και πολλά ακόμα, φανερώνουν την εκδικητικότητα
της κυριαρχίας και τις εξοντωτικές της προθέσεις προς το αγωνιστικό κίνημα.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, δεν αποτελεί εξαίρεση και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που
ως άξιος συνεχιστής της κρατικής βαρβαρότητας, εντείνει την καταστολή και την οικονομική αφαίμαξη(αυτά συνήθως πάνε μαζί) των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Άλλωστε από τις απαρχές της εξουσίας του, έσπευσε να δηλώσει πως το κράτος έχει συνέχεια. Και ο νοών νοείτω. Αποδείχθηκε περίτρανα πως οι προεκλογικές του δεσμεύσεις δεν ήταν τίποτα παραπάνω από στείρες υποσχέσεις για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους. Η συνέχιση των μνημονίων και των μέτρων λιτότητας, η καταστρατήγηση των πολιτικών και εργασιακών δικαιωμάτων και η εντεινόμενη καταστολή(ειδικά όσο πλησιάζουν οι εκλογές, προς τέρψη και αλίευση ψήφων του συντηρητικού ακροατηρίου), δεν αφήνουν κανένα περιθώριο και στους πιο καλόπιστους να συμπεράνουν κάτι διαφορετικό. Η ‘αριστερά της προόδου’, λοιπόν, επιβεβαιώνει με τον χειρότερο τρόπο το γνωστό σύνθημα: δεξιά κι αριστερά, ίδια είναι τ’ αφεντικά.
Στον καιρό της καπιταλιστικής λαίλαπας, του κοινωνικού κανιβαλισμού και της
ηττοπάθειας οφείλουμε να επανανοηματοδοτήσουμε έννοιες όπως αγώνας, αξιοπρέπεια,
αλληλεγγύη, συντροφικότητα. Κάτι που επιχειρείται στις καταλήψεις, οι οποίες είναι χώροι ελευθερίας για όλους/ες όσους/ες τοποθετούνται απέναντι στην εκμετάλλευση, την καταπίεση, την αδικία και το ρατσισμό, την εθελοδουλεία και την ιεραρχία. Χώροι κοινωνικοί, χώροι πολιτικής ζύμωσης, αυτοοργανωμένης και αδιαμεσολάβητης έκφρασης, αντιθεσμικοί και αντιεμπορευματικοί. Αποτελούν εστίες αγώνα και ταυτόχρονα πρόταγμα για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και ως τέτοιες θα τις υπερασπιστούμε.
10, 100, 1000δες ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αυτοδιαχειριζόμενος πολιτικός-κοινωνικός- πολιτιστικός χώρος “η Σφήνα”