Προβολή Ντοκυμαντέρ
«Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ»
ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 20:00
ΣΦΗΝΑ – Κάδμου 48
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
ΠΕΜΠΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 18:30
Κεντρική Πλατεία Θήβας
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε μια από τις κορυφαίες στιγμές του λαϊκού και εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Μια εξέγερση που άρχισε ενάντια στην θέληση των επίσημων πολιτικών κομμάτων και των οργανώσεων της νεολαίας της αριστεράς και κατάφερε να φέρει στο προσκήνιο μερικά από τα πιο απλά, αλλά θεμελιώδη αιτήματα που ακόμα και σήμερα ταλανίζουν την κοινωνία και τα φτωχοποιημένα λαϊκά στρώματα.
Στην πάροδο 4 δεκαετιών από τότε, το απλό σύνθημα του Πολυτεχνείου ” Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία ” έχει αποκτήσει ιδιαίτερο περιεχόμενο. Στα χρόνια μάλιστα των μνημονίων και της συνεχιζόμενης ταξικής επίθεσης του καπιταλιστικού συστήματος στον κόσμο της εργασίας , τη νεολαία , τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού , οι στόχοι και τα αιτήματα της εξέγερσης του Νοέμβρη του ‘73 παραμένουν ανεκπλήρωτα και είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεπέρασε στο δρόμο και στα αμφιθέατρα τις αγκυλώσεις και τις καθοδηγήσεις κομμάτων και οργανώσεων νεολαίας της αριστεράς και κατάφερε με όπλα τις συνελεύσεις, τις επιτροπές αγώνα και την αυτοοργάνωση να φέρει δίπλα-δίπλα τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τους φοιτητές με μια δυναμική που αντλήθηκε από την επανάσταση της Κούβας, τον Μάη της Γαλλίας, την Άνοιξη της Πράγας και τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών της Ανατολικής Ασίας.
Στα συνθήματα του Πολυτεχνείου βρίσκουμε και το βαθύτερο νόημα του Νοέμβρη που είναι ο αντικαπιταλιστικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας. Συνθήματα όπως: ΛΑΪΚΉ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ και η προτροπή των καταληψιών για γενική απεργία, δείχνουν πως η πάλη δεν ήταν μόνο αντιδικτατορική αλλά έφερνε στο προσκήνιο και τη συνολική ρήξη με το πολιτικό – οικονομικό σύστημα.
Από τότε άλλαξαν πολλά και ενώ η εξουσία άλλαζε χέρια, το πραγματικό πρόσωπο του συστήματος παρέμεινε το ίδιο. Οι αύρες, τα γκλομπ και τα περίστροφα που σκότωσαν το ‘73, σκοτώνουν μέχρι και σήμερα διαδηλωτές και αγωνιστές. Το αστικό πολιτικό σύστημα κατάφερε να αφομοιώσει τους αγώνες και συνάμα να τους ενσωματώσει σε εορταστικά προγράμματα-μνημόσυνα και πολιτικούς επικήδειους.
Η μεταπολιτευτική πραγματικότητα κατάφερε να χαλιναγωγήσει τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας των αρχών της δεκαετίας του ‘70 με τη χειραγώγηση των συνδικαλιστικών οργάνων ενώ ταυτόχρονα οι πολλαπλές διασπάσεις και ομαδοποιήσεις αποδυνάμωσαν το κίνημα. Η επικράτηση μεταπολιτευτικά της αντίληψης ότι οι όποιες αλλαγές θα έρθουν μέσω εκλογών και ανάθεσης, αποδυνάμωσε την όποια επαναστατική προοπτική είχε αναδυθεί το Νοέμβρη του ‘73 ενώ ταυτόχρονα η εργατική τάξη εκτός των νεκρών του Πολυτεχνείου θρηνούσε θύματα στον βωμό της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης.
Εδώ και 43 χρόνια , εκατοντάδες πολιτικών προσκύνησαν στο μνημείο και καθώς έθαβαν το στεφάνι στο σωρό έθαβαν και το νόημα του Νοέμβρη. Η τακτική της οικειοποίησης των αγώνων είναι η αρχή της διαστρέβλωσης από το βαθύτερο νόημα της κάθε εξέγερσης και δούλεψε πάντα σαν όπλο των εκμεταλλευτών με το τρίπτυχο Διαστρέβλωση – Οικειοποίηση – Ευνουχισμός.
Είναι ανάγκη για καθημερινή και αδιάλλακτη δράση απέναντι σε αφεντικά, γραφειοκράτες συνδικαλιστές και πολιτικάντηδες που μετέτρεψαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου σε μία επέτειο – πανηγύρι.
Στη φετινή μάλιστα συγκυρία η συγκυβέρνηση της «ριζοσπαστικής αριστεράς» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με ένα κομμάτι της δεξιάς που εκφράζεται από το χουντικό τρίπτυχο του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», έφτασαν στο σημείο να προσκαλέσουν και να δώσουν βήμα στον βασικό αυτουργό των πολέμων της νέας χιλιετίας. Η παρουσία και μόνο, του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου στον τόπο του διαχρονικού εγκλήματος είναι πρόκληση. Είναι αν μη τι άλλο ασέβεια στους νεκρούς του αντιδικτατορικού αγώνα, να βρίσκεται δίπλα στα σημεία που έπεφταν νεκροί και να βγάζει λόγους για τη δημοκρατία λίγο πιο πέρα από την κολώνα που έγραφε “έξω αι ΗΠΑ “, ο τρομοκράτης και πολέμαρχος της νέας χιλιετίας. Φυσικά η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου δεν είναι ούτε τουριστική ούτε εθιμοτυπική αφού πραγματοποιείται σε μια στιγμή που πρέπει να διασαφηνιστεί σε εχθρούς και φίλους το δόγμα της pax americana στην περιοχή, επιβλέποντας από κοντά την κατάσταση που επικρατεί στα μέτωπα της Συρίας και της Λιβύης.
Ο Λαός, η Εργατική τάξη δεν έχει κανέναν λόγο να συναινέσει στην πολιτική της εξάρτησης. Θα πρέπει να αναγνωρίσει τα προτάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, για δικαιώματα στη ζωή, την εκπαίδευση και την ελευθερία και τιμώντας τους νεκρούς και τους αγωνιστές να κάνει την επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου μια ευκαιρία για να επανεκκίνηση της ταξικής πάλης.
Οφείλουμε να κάνουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου καθημερινή πραγματικότητα. Να προτάξουμε τους αγώνες, την αυτοοργάνωση και τις πρακτικές του Νοέμβρη που αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν την μόνη λύση απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΟΜΠΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ
ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ